DZIEŃ DZIECKA UTRACONEGO

Człowiek od momentu Chrztu świętego staje się dzieckiem Bożym a co za tym idzie dzieckiem Kościoła, który odpowiada za jego wychowania aż do śmierci. Dziecko to mały płomyk, który należy strzec i który trzeba rozniecać. Strzec przed każdym podmuchem tego świata, aby nie zgasł. A GASI GO NIEWIARA I GRZECH – z tą różnicą, że u dziecka jest to możliwe wówczas, kiedy dojrzeje do używania rozumu i wolności. Złe używania rozumu i wolności często widzimy u ludzi dorosłych czy powiem wprost – rodziców.

Wolność – jest decydującym czynnikiem w procesie wychowania – aby wychowanek chciał i potrafił wybierać dobro! Jak pisała św. Edyta problemem jest przejście od ,, wiem co powinienem” do ,,chcę tego, co powinienem”. Wychowanek więc jest w stanie wyznaczyć sobie cele i móc je realizować w działaniu, pod warunkiem, że następuje to na skutek wewnętrznie uporządkowanego sumienia, bo za nim idzie powinność. Uporządkowanie sumienia w głównej mierze należy do rodziny, ale tego typu wezwanie pochodzi z różnych źródeł:

Ø głos Boga

Ø głos człowieka i jego sumienie

Ø głos wychowawców i środowiska, w którym żyje człowiek

Edyta Stain i wielu pedagogów kościoła twierdzą, że celem wychowania jest osiągnięcie samodzielności i odpowiedzialności w samowychowaniu. Czyli życia w prawdzie.

Prawda ta jak poucza nas Jan Paweł II - posiada podstawowe znaczenie dla samowychowania, autorealizacji, rozwijania w sobie człowieczeństwa, a zarazem życia Bożego, zaszczepionego na chrzcie świętym i w sakramencie bierzmowania.

Samowychowanie jest zagadnieniem wieloaspektowym, zmierza ono do tego, aby bardziej «być» człowiekiem i chrześcijaninem, aby odkrywać i rozwijać w sobie talenty otrzymane od Stwórcy i realizować właściwe każdemu powołanie do świętości.

Pytanie zawarte w tym materiale nasuwa stwierdzenie, że w Kościele brakuje duszpasterstwa dla rodziców. W naszej parafii tym problem zajął się ksiądz Cezary, który we wtorki prowadzi katechezę dla seniorów, które wpisuje się w zawołanie Episkopatu Wychowujmy razem. Zauważyłem, że jesteśmy zainteresowani wychowaniem młodzieży umożliwiając powstawanie duszpasterstw dla młodzieży LGBT – i dobrze, ponieważ zadaniem Kościoła jest iść z posługą do błądzących i grzeszników. Ale jak do tej pory nie powstało duszpasterstwo dla rodziców, którzy dopuścili się grzechu aborcji. Dlaczego tym ludziom nie głosi się Kerygmatu o absolutnej Miłości Boga?

Aby nie kończyć samymi pytaniami, gorąco polecam artykuł w tygodniku Idziemy autorstwa redaktor Ireny Swierdzewskiej Po aborcji.